1461

Er wordt aan de deur gebeld

zoals elke ochtend

al duizend vier honderd zestig ochtenden opnieuw

één en zestig , sorry

er zat een schrikkeljaar tussen

de andere verschrikkeljaren

 

En voor ik beneden ben

 

Doe je de deur open

de sleutel heb je nog altijd op zak

 

toen je wegging

heb je die stiekem bijgehouden

voor het geval je eens terugwou

 

wou je wel weg trouwens ?

 

De sleutel van onze levens

 

en daar we staan we dan

rechtover elkaar

de overleden toekomst

en het toekomstig  onverleden

 

le passé décomposé

et le plus qu’imparfait

 

onvoltooid overleden tijd

 

elke dag opnieuw

 

staan we daar

 

Je blauwe ogen van diamant

slijpen door mijn hart

 

daar schitter je dan

 

je allesomvattende glimlach

Ontbloot jouw mooie witte tanden

 

je bent om in te bijten

 

en als ik dan

elke morgen opnieuw

naar jou toestap

om jou in mijn armen te nemen

En jou te zeggen :

 

“mon fils , je t’aime”

 

dan ben je weg

plots weg

zoals een ochtend

zoals elke ochtend

duizend vier honderd één en zestig ochtenden geleden